• اقامتی   

یک خانه

زیبایی یک خانه؛ امری نسبی از دیدگاه فردی تا دیدگاه فردی دیگر. زیبایی مقوله ایست که در طول اعصار گوناگون فکری و از دیدگاه های متفاوت هنری معانی و تعاریف گوناگونی داشته و در هنر دوران جدید، دیگر پارامتری مطلق نیست.

اما شاید بتوان زیبایی را طیفی متغیر میان انسان ها و نگاه ها دید که هر فرد یا متودولوژی و دیدگاهی در این طیف برای خود نقطه ای داشته باشد. طیفی از سفید تا سیاه که در دنیای فیزیکی شامل خود سیاه و سفید نمی شود؛ نقاطی خاکستری.

سایت طرح طبیعتی است که خود پارامتری متغیر نسبت به زمان است و پاسخگویی متقابل طراحی به محیطی که آن را در بر گرفته می تواند همواره زیبایی بیافریند. این آفرینش تاکنون، از راه جانمایی فضاهای نیازمند منظر، در مجاورت دیواره ی خارجی بنای ویلایی تحقق پیدا می کرده، اما اینبار پاسخ نیاز تقابل انسان و طبیعت با فاصله گرفتن از جداره های خارجی رخ می دهد؛ به دو دلیل، اولی یک قدم دورتر شدن و یافتن پرسپکتیوی گسترده تر پیش روی چشم ناظر (این قدم در واقع احترامی است به نظر کاربر فضا، کاربری که همواره قاب منظرش برایش انتخاب می شده و حال می تواند هر کادری از طبیعت را که بخواهد انتخاب کند) و دوم به دلیل ایجاد فضایی حائل میان فضاهایی خصوصی تا فضای کاملا عمومی بیرون و به بیانی بهتر فضایی که همه ی فضاهای خصوصی بتوانند رو به آن گشوده شوند و انسان ناخوداگاه خود را در دل فضای یکدست عمومی بیابد، در دل طبیعت و هر آن هم که تصمیم بگیرد مرز حائل را که پنجره هایی شیشه ایست ببندند و در فضای خصوصی خویش باشند. اما آنچه در همه ی این حالات وجود دارد این است که فضا یک خاکستری رنگی حد فاصل سیاه تا سفید است.

حال سکانس به سکانس که در بنا قدم بردارید گویی ثانیه ها که می گذرد بین بنا و بیرون دیالوگی برقرار است. باشد و شاید از دیدی بهتر وجود طبیعت راندوی معماری؛ درخت، همان المان ثابت همیشگی حال می تواند در هر برهه از زمان و هر فصل به معماری یک پاسخ بی همتا دهد و همان طور هم ناظر هر ثانیه از فضا را که زندگی می کند تابلویی جدید از این مکالمه را جلوی چشم خود می یابد.

انسان هم اگر اساسی ترین جز طبیعت محسوب شود پاسخ لحظه به لحظه ی بنا به انسان زیبایی می آفریند؛ زیبایی محض است لبخند انسانی که هنگام خروج از فضا حس می کند قسمتی از روح خویش را در آن جای گذاشته است.

قسمت اساسی سوال طراحی یک خانه خواسته های انسان است برای زندگی. خواسته هایی که گویی نام آواهایی پیوسته اند که رخداد های معماری می توانند باز نوازی آن ها باشند.

طرح به نحوی با به تصویر کشیدن دیالوگ فضا و انسان شکل می گیرد. قدم بر می دارد و زیر پای انسان بستر می شود برای گذر. کاربر فضاها را می پیماید و هر لحظه جایگشت یکتایی از المان های فضا را تجربه می کند که دائما در حال تغییر است. یک محیط ثابت می تواند چندید تعریف فضایی داشته باشد، لحظه ای فضایی به تمامی خصوصی باشد و لحظه ای بعد در ارتباط با فضای حائل پیرامونی، زمانی به شکل خصوصی کنار فضای خصوصی دیگر قرار گیرد و لحظه ای بعد و تنها با خواست انسان به همان شکل در کنار فضای عمومی دیگری قرار بگیرد. توالی هایی متغییر، گویی فضا نفس می کشد.

معماری همچنین با پدید آوردن دید هایی حتی لحظه ای از فضاهای عمومی به خصوصی، بدون کاستن از حریم خصوصی افراد اما دریچه ای برای کنترل والدین روی فرزندان ایجاد کند؛ کادر هایی در طی گذر کاربر در محیط.

• دسته بندی

  • اقامتی

• کارفرما

  • شرکت بین المللی BW

• موقعیت

  • انگلستان، لندن

• مساحت

  • 1060 مترمربع

• وضعیت

  • به پایان رسیده

• سال

  • 1394

• تیم طراحی

   

  طراح : رضا مفاخر

  ارائه : حامد سرحدی، فاطمه نیک نژاد

  نگارنده ادبی : سحر حق پرست

• جوایز

  • برنده مقام دوم در بخش پروژه های مسکونی (کانسپت)، برای پروژه ” یک خانه “

    Rethinking The Future Award / 1396

• به اشتراک بگذارید