در خلق برج باغ مسکونی نیاوران ، ابتدا کالبد حجمی ساختمان مکعبی در نظر گرفته شد که پوسته بتنی چهار وجهی آن را در بر گرفته است. در گام دوم، برج مسکونی نیاوران حجم برای رسیدن به زیربنای لازم بر اساس نیازهای عملکردی، پوسته خود را بر اساس الگویی مدولار شکافته و حاصل این برش های مدولار گشودگی هایی است در نگاه اول حدفاصل طبقات و شکل دهنده تراس است و نور را به داخل بنا کشانده . نمایی غیر مدولار که در کل کالبد مجموعه را پیوسته به نمایش گذاشته و بر خلوص حجمی آن تاکید می کند.

مجتمع مسکونی کارکنان بانک : ارتباطات میان انسان و محیط : زندگی ، ایده اصلی این پروژه است. این بدان معناست که میان دیوارهای صلب ساختمان ، یک همزیستی میان انسان و حیوانات شهری(وابستهبه شهر) وجود دارد.

نفوذ پذیری از طریق شکاف های که از نمای شمالی ساختمان آغاز می شود، یک زندگی سبز و پویا را در سطوح گوناگون نمایان می کند. تعامل میان انسان و حیوانات در پل ها ، فضاهای باز و همچنین نماهای شرقی و غربی،که این زندگی سبز را به داخل هدایت می کنند، برقرار است.

مکان هایی برای غذا دادن به پرندگان، برای بازی کودکان با یکدیگر و با حیوانات و برای گردهم آیی بزرگسالان وجود دارد. این حیاط های سرپوشیده برای استفاده شخصی ساکنان است ، همچنین یک حیاط روباز در قسمت جنوب وجود دارد. این ایده ، با ایده خانه های بومی درون گرای ایران باستان که تمام شور و هیجان داخل پنهان است ، برابری می کند.

منظره سازی روی بام : در این مجتمع مسکونی ، با ایده اصلی “فرصت های زندگی برای همه” زندگی گیاهی از

فضاهای خالی به داخل آپارتمان کشیده می شوند. باغچه های سبز ، که در هر ۳ طبقه تا طبقه بام بالا می روند، تا به یک باغچه بام سبز بزرگ تبدیل شوند. این باغچه بام (روف گاردن) ، مکانی مطلوب با چشم اندازی از کوه های شمالی تا قسمت های دیگر شهر می باشد.

تهویه طبیعی : وجود سوراخ هایی در کیوب پله با جهت های مختلف ، به مکش باد از طریق کریدورهای سرباز در میان واحدها منجر می شود ، و وزش باد و تهویه را تسهیل می کند. دیوارهای سبز در فاصله ۴۰ سانتی متری در دو سمت این سوراخ ها، دمای هوا را در هنگام عبور کاهش می دهند ، و آن را برای ساکنین مطلوب تر می کنند.

ورودی : فضای ورودی عقب نشینی کرده و به جلو آمده تا از درخت های موجود شمالی-غربی محافظت کند. قسمت های عقب نشینی کرده دیگر، برای تسهیل دسترسی به فضای تجاری و برای خوانایی بیشتر آن ها طراحی شده اند.

مجتمع مسکونی کارکنان بانک  با مساحت ۵۰۰۰ مترمربع ، در منطقه غربی تهران، در خیابان اشرفی اصفهانی واقع است. مساحت ساخته شده در حدود ۲۱۰۲۱ مترمربع و تراکم کلی آن ۴۲۰ % می باشد. ۳ طبقه زیرزمین وجود دارد که شامل اتاق سرپرست (سرایدار)،مجتمع ورزشی، واحد گرمکن مرکزی و ۳۸۶ واحد پارکینگ است. طبقه همکف شامل یک هایپر مارکت ، مغازه ها ، سالن کنفرانس و لابی مسکونی می باشد. و در نهایت ، ۱۰ طبقه آخر با ۱۹۰ واحد، کاربرد مسکونی دارند. مساحت مستور طبقه همکف و طبقات بالایی ، ۲m+۶۰% می باشد.

ماجراجویی های دیگری مانند نور روز ، برای این پروژه وجود دارد. یک شکاف نوری دو قسمتی عمودی که کل ساختمان را به ۳ بخش تقسیم کرده است ، نفوذ نور را برای رسیدن به واحدهای مرکزی ممکن ساخته است- اتاق های تاریک واحدهای مرکزی یکی از مشکلات چندین بلوک مسکونی می باشد- برای اعمال مقررات ، ساختمان طوری شده است تا نور روز همسایه را مسدود نکند. بنابراین ، در قسمت شرقی ، در حدود ۳ متر ، در جایی که حیاط همسایه وجود دارد،عقب نشینی کرده است.

هر ساکن ، وقتی از خانه خود تا رسیدن به یک سطح بهینه از نور روز راه می رود ، از یک پل عبور می کند. در واقع این پل ، یک لابی کوچک که چندین واحد را به هم متصل می کند،جایگزین می کند و اغلب باعث مشکلات حریم خصوصی می شود. پل ها قلمرو خصوصی و به علاوه حس فضایی خاصی برای هر واحد می سازند.

با در نظر گرفتن هر ۵ واحد به عنوان همسایگی، هر همسایگی یک دسترسی کیوب پلکان و یک بالابر با نیم طبقه تفاوت در ارتفاع دارند. با سازماندهی واحدها بر پایه مساحت شان، واحد های بزرگتر با ارزش قیمتی بیشتر در بخش های جنوبی و شمالی برای گرفتن نور روز بیشتر، تهویه بهتر و حتی مناظر مطلوب تر قرار گرفته اند. مکان قرارگیری پروژه منجر به طراحی یک ساختمان اقتصادی شده است.

طراحی ۴ هسته بتنی متقارن پیرامون پلکان ،سیستم ساختمانی متوارن و استفاده از آجر و سیمان به عنوان مصالح نما، کل پروژه را اقتصادی کرده است.

زیبایی یک خانه؛ امری نسبی از دیدگاه فردی تا دیدگاه فردی دیگر. زیبایی مقوله ایست که در طول اعصار گوناگون فکری و از دیدگاه های متفاوت هنری معانی و تعاریف گوناگونی داشته و در هنر دوران جدید، دیگر پارامتری مطلق نیست.

اما شاید بتوان زیبایی را طیفی متغیر میان انسان ها و نگاه ها دید که هر فرد یا متودولوژی و دیدگاهی در این طیف برای خود نقطه ای داشته باشد. طیفی از سفید تا سیاه که در دنیای فیزیکی شامل خود سیاه و سفید نمی شود؛ نقاطی خاکستری.

سایت طرح طبیعتی است که خود پارامتری متغیر نسبت به زمان است و پاسخگویی متقابل طراحی به محیطی که آن را در بر گرفته می تواند همواره زیبایی بیافریند. این آفرینش تاکنون، از راه جانمایی فضاهای نیازمند منظر، در مجاورت دیواره ی خارجی بنای ویلایی تحقق پیدا می کرده، اما اینبار پاسخ نیاز تقابل انسان و طبیعت با فاصله گرفتن از جداره های خارجی رخ می دهد؛ به دو دلیل، اولی یک قدم دورتر شدن و یافتن پرسپکتیوی گسترده تر پیش روی چشم ناظر (این قدم در واقع احترامی است به نظر کاربر فضا، کاربری که همواره قاب منظرش برایش انتخاب می شده و حال می تواند هر کادری از طبیعت را که بخواهد انتخاب کند) و دوم به دلیل ایجاد فضایی حائل میان فضاهایی خصوصی تا فضای کاملا عمومی بیرون و به بیانی بهتر فضایی که همه ی فضاهای خصوصی بتوانند رو به آن گشوده شوند و انسان ناخوداگاه خود را در دل فضای یکدست عمومی بیابد، در دل طبیعت و هر آن هم که تصمیم بگیرد مرز حائل را که پنجره هایی شیشه ایست ببندند و در فضای خصوصی خویش باشند. اما آنچه در همه ی این حالات وجود دارد این است که فضا یک خاکستری رنگی حد فاصل سیاه تا سفید است.

حال سکانس به سکانس که در بنا قدم بردارید گویی ثانیه ها که می گذرد بین بنا و بیرون دیالوگی برقرار است. باشد و شاید از دیدی بهتر وجود طبیعت راندوی معماری؛ درخت، همان المان ثابت همیشگی حال می تواند در هر برهه از زمان و هر فصل به معماری یک پاسخ بی همتا دهد و همان طور هم ناظر هر ثانیه از فضا را که زندگی می کند تابلویی جدید از این مکالمه را جلوی چشم خود می یابد.

انسان هم اگر اساسی ترین جز طبیعت محسوب شود پاسخ لحظه به لحظه ی بنا به انسان زیبایی می آفریند؛ زیبایی محض است لبخند انسانی که هنگام خروج از فضا حس می کند قسمتی از روح خویش را در آن جای گذاشته است.

قسمت اساسی سوال طراحی یک خانه خواسته های انسان است برای زندگی. خواسته هایی که گویی نام آواهایی پیوسته اند که رخداد های معماری می توانند باز نوازی آن ها باشند.

طرح به نحوی با به تصویر کشیدن دیالوگ فضا و انسان شکل می گیرد. قدم بر می دارد و زیر پای انسان بستر می شود برای گذر. کاربر فضاها را می پیماید و هر لحظه جایگشت یکتایی از المان های فضا را تجربه می کند که دائما در حال تغییر است. یک محیط ثابت می تواند چندید تعریف فضایی داشته باشد، لحظه ای فضایی به تمامی خصوصی باشد و لحظه ای بعد در ارتباط با فضای حائل پیرامونی، زمانی به شکل خصوصی کنار فضای خصوصی دیگر قرار گیرد و لحظه ای بعد و تنها با خواست انسان به همان شکل در کنار فضای عمومی دیگری قرار بگیرد. توالی هایی متغییر، گویی فضا نفس می کشد.

معماری همچنین با پدید آوردن دید هایی حتی لحظه ای از فضاهای عمومی به خصوصی، بدون کاستن از حریم خصوصی افراد اما دریچه ای برای کنترل والدین روی فرزندان ایجاد کند؛ کادر هایی در طی گذر کاربر در محیط.

آپارتمان شماره 17 : معماری تنها حاصل فرم ها، مصالح ساختمانی و شیوه های ساخت نیست؛ بلکه بیش از آن حاصل احساس و کیفیتی است که فضا بر افرادی که با آن در تعامل هستند بر جای گذارده، تبدیل به خاطره ای ماندگار در ذهن آنها می گردد. ایده ی اصلی طراحی آپارتمان شماره ۱۷ مبتنی بر این باور است.

از این رو خطوط اصلی شکل دهنده ی طرح آپارتمان شماره 17 که حاصل تبدیل و دگردیسی خطوط ۴۵ درجه طرح قبل از بازسازی است، در جهت خلق فضایی متفاوت برای زندگی سازمان داده شده اند. ایده ای که تلاش شده تا با استفاده از هندسه ی پیوسته، یکپارچگی تمامی اجزاء و عناصر معماری تا کوچکترین جزئیات انتخاب تجهیزات و مصالح مناسب به گونه ای که گویی خود بخشی از عناصر معماری اصلی طراحی بوده و تفکیک آنها از فضای پیرامونی دشوار است، محقق گردد. این ویژگی ها در نهایت منجر به خلق مجموعه ی پیوسته ای از خطوط در طرح بدنه ها، سقف و کف گشته که در فضا گسترش یافته و با توجه به نیاز های بخش های مختلف می شکنند و فرم تازه ای پدید می آورند.

خطوط ۴۵ درجه ی طرح قدیمی که تبدیل به خطوط شکسته امروزی گشته اند، از کفسازی برخاسته و بر روی بدنه ها لغزیده، شومینه و سایر عناصر ثابت معماری را شکل می دهند و در ادامه به خطوط بدنه ها پیوسته و از آنجا به بالا می خزند؛ و در نهایت در سقف به خطوط شکسته نورانی می پیوندند. حرکت های خطوط اصلی طرح، عناصر معماری متحرکی خلق کرده که در کل فضا جریان یافته و در نهایت به خلق فضایی پویا و زنده انجامیده است. فضایی که تجربه ی زندگی متفاوت را به عنوان اصلی ترین خواسته کار فرما برای وی به ارمغان آورده است.