آپارتمان شماره 17 : معماری تنها حاصل فرم ها، مصالح ساختمانی و شیوه های ساخت نیست؛ بلکه بیش از آن حاصل احساس و کیفیتی است که فضا بر افرادی که با آن در تعامل هستند بر جای گذارده، تبدیل به خاطره ای ماندگار در ذهن آنها می گردد. ایده ی اصلی طراحی آپارتمان شماره ۱۷ مبتنی بر این باور است.

از این رو خطوط اصلی شکل دهنده ی طرح آپارتمان شماره 17 که حاصل تبدیل و دگردیسی خطوط ۴۵ درجه طرح قبل از بازسازی است، در جهت خلق فضایی متفاوت برای زندگی سازمان داده شده اند. ایده ای که تلاش شده تا با استفاده از هندسه ی پیوسته، یکپارچگی تمامی اجزاء و عناصر معماری تا کوچکترین جزئیات انتخاب تجهیزات و مصالح مناسب به گونه ای که گویی خود بخشی از عناصر معماری اصلی طراحی بوده و تفکیک آنها از فضای پیرامونی دشوار است، محقق گردد. این ویژگی ها در نهایت منجر به خلق مجموعه ی پیوسته ای از خطوط در طرح بدنه ها، سقف و کف گشته که در فضا گسترش یافته و با توجه به نیاز های بخش های مختلف می شکنند و فرم تازه ای پدید می آورند.

خطوط ۴۵ درجه ی طرح قدیمی که تبدیل به خطوط شکسته امروزی گشته اند، از کفسازی برخاسته و بر روی بدنه ها لغزیده، شومینه و سایر عناصر ثابت معماری را شکل می دهند و در ادامه به خطوط بدنه ها پیوسته و از آنجا به بالا می خزند؛ و در نهایت در سقف به خطوط شکسته نورانی می پیوندند. حرکت های خطوط اصلی طرح، عناصر معماری متحرکی خلق کرده که در کل فضا جریان یافته و در نهایت به خلق فضایی پویا و زنده انجامیده است. فضایی که تجربه ی زندگی متفاوت را به عنوان اصلی ترین خواسته کار فرما برای وی به ارمغان آورده است.

شکی نیست که بخشی از تجربه ­ی یک سفر را محل اقامت فرد می­سازد و برخاطره انگیز بودن آن میافزاید. هتل چابهار از نظر ماهیت کارکردی نقش میزبانی را دارد که هم به لحاظ خدمات و هم کالبد و معماری به استقبال صمیمانه مهمان و مسافر می رود و هرچه موثرتر این نقش را ایفا کند موفق تر خواهد بود، عملکرد هتل بخشی از هویت معماری آن است که می بایست گویای آن باشد.

در طراحی هتل چهارستاره چابهار آنچه در ذهن ما نسبت به معماری هتل نقش بسته مورد بازنگری قرار گرفته است .تفکر غالب، شکل گیری سازماندهی کالبدی هتل از کنارهم قرار گیری مدولار فضاهای متشابه است که کلیت حجم را شکل می دهند. رویکرد نوین ما در طراحی مسیری خلاف جهت بوده است، به طوری که از یک حجم صلب کلی برآمده از سایت، فضاهای منفی شکل دهنده اتاق ها و فضاها کاسته میشوند. به این ترتیب با یک معماری کاهشی، فضای متنوع و پذیرایی و مدولار و اقامتی شکل میگیرند. بخش زیرین این حجم صلب کشیده برای ایجاد گشایش بین دو سمت ساختمان کاسته میشود تا ارتباط جذابی را بین خیابان و دره ی منتهی به چشم انداز دریا ایجاد کند و ساختمان را نه به عنوان یک سد، بلکه دروازه ای به روی مسافر باز کند. فضای مدولار اتاق ها به گونه ای از حجم کاسته می شوند که علاوه بر سیک کردن حجم، بر هر اتاق به عنوان یک عضو مشخص تاکید می شود و به آن ارزش داده می شود. جهت تامین نور و چشم انداز اتاق های میانی قسمتی از سطح بالایی حجم کاسته شده است که حیاطی نیمه باز و نیمه خصوصی بوجود می آورد و امتیازی مضاعف برای اتاق های مجاور فراهم می آورد. در هماهنگی با کانسپت طرح، سازه پروژه نیز سازه ای وافل در نظر گرفته شده است که ماهیتی کاهشی دارد و برای پوشش دهانه بزرگ زیرین بنا مناسب است .این نوع سازه در امتداد ریتم حفره های اتاق، بافتی یکپارچه و در عین حال متضاد با قسمت های صلب بنا ایجاد می کند.