موزه آزادی، مفهومی وابسته به بشر متکثر است؛ کثرتی ناپایدار و متغیر در بعد رفتار اجتماعی و درونی ترین لایه های فکری فردی. با این حد از کثرت، می توان برداشت کرد که آزادی به عنوان مقصدی قطعی یک توهم است؛ یک اتفاق دست نیافتنی است یا به طورخوش بینانه ناپایدار و آسیب پذیر. اما حرکت در مسیر آزادی تلاشی متمادی است که در مقاطعی از تاریخ، بشر را به سطوح بالاتری از آزاد اندیشی رسانده است.
با این تفکر، ایده طرح موزه آزادی نیز تمرکز بر تجربه حرکت در مسیر آزادی است; حرکت در زمینه ای با موانع بی شمار و اهدافی مقطعی، بدون نقطه آغاز و پایان مشخص. به مانند راه رفتن در نیزاری که در هر قدم فرد در مواجهه با موانعی متعدد تلاش می کند تا راه خود را باز کند.
موزه از تعدادی ساختمان مکعبی شکل در میان انبوه متراکمی از رشته های کریستالی آویخته تشکیل شده است. فرد از هر نقطه دلخواه وارد چنین نیزاری می شود که به مثابه موانعی او را احاطه می کنند. اگرچه این موانع حضورشان درفضا غالب است، اما انعطاف نسبی آنها نفوذ را امکان پذیر می سازد. همانطور که تلاش برای آزادی، مسیری پر مشقت به نظر می آید اما زمانی که قدمی در آن برداشته می شود می توان روزنه هایی را برای پیشروی یافت.
در طول این پیمایش، فرد با درک شهودی از فضا به جایی می رسد که هرکدام از ساختمانها به نوعی یک هدف است. هر مکعب، در قالب محدود خود فضاهای منعطفی را در دو یا سه سطح داراست که علاوه بر فضاسازی اتفاقات درونی خود، چشم اندازی به مکعبی دیگر و مقصد و مضمونی دیگرایجاد می کند. رسیدن به هر مکعب حرکت را متوقف نمی کند بلکه همواره اهداف جدیدی در مسیر نمودار می شوند. طرح، پایانی برای این سیر و حرکت مشخص نمی کند گرچه امکان خروج نیز همواره پیداست.