شهرکودک شاپرک مشتمل بر فضاهای تجاری، تفریحی، اداری، بهداشتی_درمانی و پارکینگ هایطبقاتی با تمرکز بر نیازها و خواسته های آشکار و پنهان کودکان و در نظر گرفتن دغدغه ها و چالش های مادران با هدف پاسخگویی به نیازهای این طیف در محدوده شرق تهران ساخته شده است.

پروژه شهرکودک شاپرک در برهه ای از زمان به مشاور واگذار شد که اجرای اسکلت و سازه کف طبقات آن اتمام یافته بود. بنابراین در کلیات حجم ساختمان که فرمی مکعبی و کاملا منطقی است امکان تغییری وجود نداشت. به این ترتیب مشاور در طراحی حوزه ای محدود و در عین حال موثر از مجموعه ایفای نقش نموده که شامل نمود بیرونی و ساختار فضایی داخلی آن می شود.

اهمیت معماری فضای مختص کودکان و هماهنگی با روحیات آنها برکسی پوشیده نیست و تعهد چنین فضایی ایجاد تجربه ای مثبت در مسیر رشد فکری کودک است. تخیل، بستر خلاقیت کودکان است و آنچه به عنوان ایده ی اصلی طرح در این پروژه مورد توجه قرار گرفته، ایجاد چنین بستری با القای وجهی خیال پردازانه به اسکلت منطقی و بی روح پروژه بوده است.

در راستای این هدف و با توجه به اینکه این مجموعه‌ی تجاری، بیشترین استفاده را در شب خواهد داشت، طرح با کانسپت ایجاد چشم اندازی از احجام نورانی و رنگی، معلق در پس زمینه آسمان تاریک شب پیش رفت. به این ترتیب تصمیم بر ایجاد سطح وسیعی از دیوار پرده ای۱ مشکی رنگ بود که در میان آسمان تاریک به گونه ای نامرئی احساس شود و زمینه ای باشد برای ظهور و درخشش صفحات نورانی پراکنده در آن. این صفحات بواسطه شکاف هایی افقی با رنگ های خالص نمود یافته و با ایجاد وجوه شکسته در آنها و نورپردازی متناسب بعد می یایند. آنچه پدید می آید، خلا خیال انگیزی است برآمده از حجمی صلب؛ تداعی گر مفهومی انتزاعی در قالب صورتی مینیمال.

اگرچه در روند اجرایی پروژه شهرکودک شاپرک و در پی محدودیت های مالی، پیشنهاد مشاور مبنی بر پوشش نما با دیوار پرده ای از سوی کارفرما منتفی گردید، اما حساسیت نسبت به کیفیت تکنولوژی ساختمان مجموعه درمیان بافت فرسوده پیرامون، به انتخاب سرامیک خشک منجر شد. چنین انتخابی، با وجود آنکه ساختمان را در سطح پایین تری از زیبایی مورد نظر مشاور قرار داده ، اما مزایایی از جمله استحکام، ظرافت ساخت و کاهش وزن نما را به همراه داشته است.

پس از مواجهه با چنین دورنمایی، پیاده رو و جداره ورودی، به عنوان دومین سکانس از تجربه مجموعه اهمیت می یابد که در امتداد مسیر حرکت کودک، اتفاقی مهیج را برای اغنای او می طلبد. طرح اولیه دچارکمبود فضاسازی مناسب می باشد که در محدوده ورودی آن با راهکاری ساده انگارانه، صرفا به کاهش ارتفاع حجم بسنده شده است. بنابر چنین محدودیت هایی، در روند طراحی، بازی معماری به پیاده رو آورده شده و با خطوط نرم و ممتد، طرح هایی روایت گونه ساخته شده است. نهایتا چیدمانی هنری پدید آمده که به شکلی منعطف به کودک امکان بازی سازی های متنوع می دهد به طوری که کودک جزئی از آن است. حال، پیاده رو فضایی است با یک جریان پیوسته، در اشل کودکانه و ملموس، دنباله ای از اتفاقات خیال انگیز.

مجموعه آبی و تندرستی ساری: در خطه شمالی ایران که کمتر کسی جدای از دریا و آرامش آن است، ایجاد تجربه فضایی نو، بازآفرینی و پیوند چنین آرامشی با معماری در قالبی مدرن در کنار دیگر امکانات فضایی جذاب خواهد بود.

در معماری ایرانی استفاده های مختلفی از آب در آرایش و سازماندهی فضایی شده است که از جمله آن ” باغ آبی ” بوده است. یک فضای آبی بزرگ همراه با کوشکی در میان آن و پلی که عرصه کنار آبگیر و کوشک را متصل می ساخت.

در فرآیند طراحی مجموعه آبی و تندرستی ساری، به خلق نمود جدیدی از ایده باغ آبی پرداخته شده است. به حضور آب به عنوان بستر و نقش اول ایفا کننده داستان فضایی طرح تاکید شده است که در گام اول، حجم را به مثابه یک کوشک بدون در هم کنشی در برگرفته است.

در مجموعه آبی و تندرستی ساری، بستر آب به درون حجم نفوذ میکند، آن را میشکافد و به مانند ماهیت سیال خود که در چرخه ای راه خود را از منافذ گوناگون باز میکند در حجم و فضا نیز توالی و حرکتی ممتد ایجاد میکند و هزارتویی را شکل می دهد. در مسیر این هزارتو عرصه های مختلف در ترکیب همگنی از آب و معماری تجربه می شوند. سازماندهی فضای باز و بسته با دو توده در شرق و غرب مجموعه و بستر آب وسیع میانی شکل می گیرد که خود را محدود به آن نمی کند، بلکه در تمام خلل وفرج مجموعه راه پیدا می کند و افراد را نیز به دنبال خود می کشاند.

تضاد بستر نرم و سبک آب و حجم سنگین با خطوط شکسته به اغنای فضا می افزاید. آب ردپای خود را بر روی حجم صلب بتنی به صورت جداره های چوبی زنده و متخلخلی باقی میگذارد که فرد را جذب گرمای خود می کند و جاذبه ای برای سیر و حرکت در فضا و یا دمی آرام گرفتن در کنار آن ایجاد می کند و ساعت ها حضور در محیط را لذت بخش می سازد.

مجموعه استادیوم های تنیس ایران مال، از بزرگترین پروژه های خاورمیانه با ۱،۷۰۰،۰۰۰ مترمربع زیربنا و عملکرد های مختلف تجاری، اداری، مجموعه سینمایی، فودکورت، مرکز تفریحات خانوادگی، تالار پذیرایی، آمفی تئاتر، گالری خودرو، مرکز بین المللی تجارت تهران، مرکز نمایشگاه ها، هتل های ۵ ستاره، پیست یخ و استادیوم تنیس در منطقه ۲۲ تهران و در مجاورت دریاچه چیتگر در مرحله­ ساخت قرار دارد .

مجموعه استادیوم های تنیس ایران مال، بر روی بام مجموعه و در ارتفاع ۳۰ متری از سطح زمین در محدوده ای به ابعاد ۹۷*۳۸ متر با کشیدگی شمالی جنوبی، در همسایگی باغ ایرانی جانمایی شده که از سمت غرب به گالری خودرو و از شرق به ساختمان تامین کننده تاسیسات بام محدود گشته است.

توجه به مجموعه ایران مال به عنوان بستر پروژه و وجود محدودیت های ذکر شده در پیرامون سایت، مسائل پیش روی طرح از ابتدا بوده اند؛ طرحی که به عنوان جزیی از یک مجموعه یکپارچه تلقی می گردد و در عین حال مختص رویدادی ورزشی است .طبیعتا استادیوم فضایی منحصر بفرد به تناسب شخصیت و روحیه تنیس را می طلبد و معماری آن می تواند بر شکوه وکیفیت این رویداد بیافزاید و با شور و هیجان تماشاچیان همساز شود.

برای رسیدن به این هدف، استادیوم به عنوان حجمی که صرفا به مجموعه الحاق شده باشد مطرح نگشت . بلکه بر روی یک دگردیسی متمرکز شده است که در آن سطح بام رفته رفته تغییر ماهیت دهد و روندی را به سمت ایجاد کالبد استادیوم طی نماید.

این نگرش، ایده جدا شدن و بلند شدن پوسته های بام را مطرح ساخت؛ پوسته هایی که ساختار کالبدی پروژه ایران مال را ایجاد نموده اند و از سطح زمین تا روی نما و سطح بام امتداد یافته اند و سایت پروژه را به قطعاتی ۱۰ متری با فواصل ۲ متری تقسیم نموده اند. در راستای همخوانی طرح با ساختار پروژه، این تقسیمات به پوسته هایی تکرار شونده تعبیر شده اند که به عنوان عامل سازمان دهنده طرح با برخاستن از زمین ، بدنه و کالبد استادیوم را‌ شکل ‌می دهند و سطوح و جداره های پروژه، رمپ های دسترسی، ورودی های اصلی و فرعی ، بدنه جایگاه ها و سایه بان ها را به وجود می آورند. به طوری که نمودی هماهنگ با مجموعه اما متفاوت، پر شور اما متین ایجاد می نمایند.

کانسپت مجموعه استادیوم های تنیس ایران مال در تمام ابعاد طرح از جمله سازه که بخشی جدا نشدنی از هویت کالبدی استادیوم است نمایان شده. سازه فضایی که متشکل از اعضای کششی و فشاری است و به موازات پوسته ها آزادانه دوران می یابد؛ گاهی در سطح نمایان می شود و گاهی به زیر پوسته می غلتد و متناسب با آن رفتار سازه ای خود را تغییر می دهد.

به منظور ساخت پوسته های منحنی شکل با کیفیت مطلوب، چوب اپال که ترکیبی از غلاف دانه برنج و مواد پلیمری است انتخاب شده است که علاوه بر حالت پذیری اولیه، مقاومت و دوام بالایی دارد و با توجه به امکان بازیافت و مواد اولیه تجدید پذیر، دوستدار محیط زیست است. این متریال بافتی نزدیک به چوب و حس گرمایی متناسب با حال و هوای ورزش تنیس ایجاد می کند و از نظر طیف رنگی با کلیت مجموعه همخوانی دارد.

استادیوم تنیس ایران مال، طرحی برخاسته از بستر و در عین حال خلاقانه و منحصر بفرد است که خاطره خود را در ذهن مخاطب خود باقی خواهد گذاشت.

معماری در میان هنرها، تمام جلوه های زمانیِ مکان را، آن طور که در فضا و در کلام تثبیت شده اند، حفظ می کند. معماری می تواند سرآغاز گفت و گو باشد. تفکیک میان دیدن فضا و فضایِ دیدن مرز باریکی دارد که نتیجه آن انسانی ترین کنشی است که می تواند زیر یک سقف رخ دهد.

هنرِ تجلی انسان در عرصه‌های عمومی و اهمیتش برای  آغاز ارتباطات با فعالیت‌ گروه‌های خرد اجتماعی مثل خانواده، گروه های دوستی و …  عجین شده است. آنچه که آن را  “عرصه‌ی صمیمیت” می‌خوانیم و معماری در این عرصه‌های خرد همیشه مرکزیت داشته است.

ضرورت گفت و گو، دیدن و تجسم زیبایی چیزی همگانی است که باید در عرصه‌های عمومی متجلی شود، هدف تیم طراحی در پروژه ” هوک لانژ ” هم طراحی فضایی بود که ” حضور ” به آن شکل بدهد. هر گوشه را که بنگرند انعکاسی از خود یا انسانی دیگر را پیش چشم خود جاری یابند و عمق نگاه به عمق صمیمیت بینجامد.

معماری در این میان اما بی طرفانه گام برداشته است. اگر پروژه را در 5 لایه بررسی کنیم، در دو بخش داخلی آن – فضای مسقف رستوران و بخش های آماده سازی – هیچ زاویه و گوشه ای نخواهیم داشت. آینه ها و سطوح رفلکت دار در بخش های داخلی چون واسطه ای نجیب و مهربان، هر نگاهی را به جایی سوق می دهند که باید برسد. نگاه ها به گفت و گو ختم می شوند و گفت و گو ها به صمیمیت

ماهیت معماری فرم و فضا است و نور عنصر ضروری است. در بخش های بیرونی تجربه صمیمیت رنگ و بویی وابسته به آب و خاک و ساحل و دریا دارد. نور بر “درخت زندگی” می تابد و صمیمیت می تواند قابی باشد که در سایه سار آن شکل می گیرد. ساحل و تجربه حضور در بازی رنگ ها، صدای دلنشین دریا و خنکای آبی که پای عریان صمیمیت را نوازش می کند انعکاسی است از انوار انسان ، صمیمیت و دریا