مجتمع فریسکو، در ارتفاع حدود ۳۰۰ پایی در میان انبوهی از تاکستان های زیبا قرار دارد. به عنوان یک منظره معمولی آلنتژو، مناظر در تعامل کامل با بنا قرار دارد. سازه های روستایی قبلی این مرکز علی رغم کاربردی بودن صلابت مجموعه با قدمت ۳۰۰ سال را منعکس نمی کرد. مورفولوژی زمین موجود به شکل قاطعی در تعریف پروژه موفق بوده است و حفظ بدون تغییر آن ضروری به نظر می رسد. هرچند که سازه ای با این ابعاد اگر از توازن خارج شود موجودیت کلی منظره را به خطر خواهد انداخت.
ارتباط بین طراحی داخلی و خارجی با طبیعت در این پروژه به شکل تقاطع های کارکردی که ارتباط بصری مشهودی ندارند تعریف می شود. خطوط با قدرت به سمت بالا حرکت می کنند و برش های دقیق سنگ و لبه های بی آلایش آن سفری میان عناصر مختلف را یادآور می شود. سفری به درون خویشتن، بیرون و باز خویشتن تکامل یافته از این جست وجو.
زبان پالاینده معماری در این جا از تاثیر متقابل منظر بیرونی با طراحی داخلی سخن می گوید تا بازدیدکننده با گذر از طبقات مختلف آن به درک کاملی از کارکرد اجزا، روابط سازمانی و تکامل محصول از برداشت آن از مزرعه تا بسته بندی و ارسال برسد. هیچ چیز فراتر از آنچه هست ارائه نشده است. معماری عملکردگرا در این پروژه نه فقط بیان مفاهیم که تلاشی برای بهبود کارکرد اصلی کارخانه است. اتریوم ۶۰ متری مرکزی اجازه می دهد حرکت سیال با استفاده از نیروی گرانش جایگزین حرکت اجباری با پمپ شود که هزینه های خط تولید را به شدت کاهش داده است. همچنین متریال استفاده شده تغییرات دمایی را به حداقل رسانده است که باعث حفظ بیش از پیش تولیدات می شود.
